Kara kışta başladı bizim hikayemiz, bir hayalin tohumu gibiydi mücadelemiz.   Kara sözlere karşı, kara gözlerden süzülen yaşları silerdi örtülerimiz. Alın terinin heba, hak ve hakikate karşı olan sözlerin kaba olduğu dönemlerdi. Adalet raflarda, itibar ise ön saflarda toz tutmuştu. Bir yiğidin kürsüden 4'ün 5'ten büyüktür demesiyle, kahkaha tufanı kopmuştu. 

    Zaman, o zaman ki bacağı kırık masanın üstünde koskoca bir dava, yürümekten aşınmış ayakkabının üzerinde vakarlı bir eda vardı. Yani anlayacağınız davaların büyük, masaların küçük olduğu zamanlardı. 

    Masa deyipte geçmeyin, en büyük şahittir masalar. Masa vardır ki ovuşturulan avuçlara, pervasız kahkahalara, masa vardır ki acılara dualara ve umutlara şahitlik eder.   Doksanlı yıllardı. Kadir Topbaş bey bizim ilçe başkanımız, ben ise hatiplerin sorumlusuydum. O zamanlar herkes bir eliyle yirmi işi yapar, bir kere bile "of" demezdi. 

    Yine bir gün, Kadir Topbaş bey ile masanın etrafında planlamalar yapıyorduk. Hangi mahallede kaç tane yetim var,  kaç tane hasta var, ilaçlarını nasıl temin edeceğiz. Hangi mahallede kaç tane yoksul var, kaçına kömür verebileceğiz derken, içeriye duvarlara tutunarak ağıt yaka yaka bir teyze girdi. Biz endişe ile teyzeyi aldık dert küpü olan masamıza oturtup, su ikram ettik. Sakinleşince derdini sorduk.   Teyze, Kadir Topbaş'a döndü, "Oğul ben kimsesiz, inşaatta yaşayan yaşlı biriyim, dün iki torba kömür getirdiniz. Bu gece hırsızlar onu çaldı. Oğul ben çok üşüyorum" dedi. Kadir Topbaş bey önüne baktı, bize baktı, döndü teyzeye baktı sonra "sana söz veriyorum teyze, bu evlatların seni hiç üşütmeyecek" dedi. Teyzeyi gönderdikten sonra, bize dönüp bu teyzenin sadece kömürü çalınmadı. Bu kapıya sadece iki torba kömür istemek için gelmedi. Bizden itibarını ve hakkını istedi. Onun itibarı ve hakkı bizim boynumuzun borcudur" dedi. O gün masa bir kez daha, bizim gözyaşlarımıza ve çaresizliğimize şahitlik etti.   Ama bir şeye daha şahitlik etti, kararlıydık bu milletin üşümeyeceği, ilaç kuyruklarında beklemeyeceği, inancından dolayı hor görülmeyeceği günler mutlaka gelecekti.   

   Aradan uzun zamanlar geçti, artık Kadir Topbaş, kimseleri üşütmeyecek aç ve açıkta bırakmayacak makama gelmişti. Siyasi hayatında her zaman insan onurunu önde tutmuş, karşısına kim gelirse gelsin değer verip derdini dinlemişti.
Güler yüzü, güzel sözü ve iyilikleri herkesin diline düşmüş, herkesin abisi olmuştu. Adeta dokunduğu her yerde çiçeklerler açıyordu. 

   
     Bu camiada birçok insanla yolumuz kesişti, birçok insanla yol arkadaşlığı yaptık. Ama çok nadir insanla aynı gönülü paylaştık. Kadir Topbaş bunlardan bir tanesiydi. Ben onun, gözyaşlarının, alın terinin ve mücadelesinin şahitleriden biriyim. İyiliklerinden hiç vazgeçmedi. Hiçbir masa onun başını döndürmedi. Makamına gelen herkese elinizi Allah'tan başka kimsenin önünde bağlamayın dedi. 

     İyilik mücadelemizde yorgun düşüp, ömür sermayemiz hesaplandığında ilk arayanımız oldu. Hiç kimsenin duymadığı yerde, eski dava kardeşine, İstanbul'un başkanı senin abinim, her halini bilmek isterim beni 24 saat arayabilirsin, emanetlerin ise emanetimdir dedi. 

İyi ki seni tanımışım Kadir Topbaş. İyi ki seninle yolumuz kesişmiş, iyi ki seninle aynı dava için gözyaşı dökmüşüm. Bende iyiliklerine şahidim. 

Allah senden ebeden razı olsun...